Science Fiction என்பது பெரும்பாலும் உலகம் முழுக்கவே பொதுவாக விஞ்ஞானத்தால் முற்றிலும் நிரூபிக்கப்படாத, புனைவாகப் படிக்க சுவாரஸ்யம் கொடுக்கும் விஷயங்களையே சொல்லிவருகிறது. இதனாலேயே பார்க்க மிகவும் சுவாரஸ்யமான படங்கள் இந்த வகையில் உண்டு. உலகில் பெரும்பாலும் ஆங்கிலத்தில்தான் அறிவியல் புனைவுப் படங்கள் அதிகம் என்றாலும், முதன்முறையாக இப்படிப்பட்ட படத்தை எடுத்தவர், ஃப்ரெஞ்ச் இயக்குநரான ஜோர்ஜ் மெலியெஸ் (Georges Méliès). தனது Le Voyage dans la lune (A Trip to the Moon) என்ற படத்தை அவர் எடுத்த ஆண்டு 1902. இதுதான் உலக அறிவியல் புனைவுப் படங்களில் முதல் முயற்சி. மெலியெஸ் ஒரு ஜீனியஸ் என்பது அவரைப் பற்றி அறிந்தவர்கள் அனைவருக்குமே தெரியும். கிட்டத்தட்ட ஐநூறு படங்களுக்கும் மேல் எடுத்தவர் அவர் (அவற்றில் பல படங்கள் மிகச்சில நிமிடங்களே ஓடுவன என்பதையும் நினைவில் வைத்துக்கொள்ளவேண்டும்). மெலியெஸைப் பற்றி மார்ட்டின் ஸ்கார்ஸேஸி தனது Hugo படத்தில் நிறையச் சொல்லியிருப்பார். அதில் மெலியெஸாக நடித்திருந்தவர் பென் கிங்ஸ்லி.

மெலியஸின் Le Voyage dans la lune படத்துக்குப் பின்னர் உலகில் பல்வேறு அறிவியல் புனைவுப் படங்கள் எடுக்கப்பட்டுவிட்டன. அந்த வகையின்கீழ் புகழ்பெற்ற ஹாலிவுட் இயக்குநர்களான ஸ்டான்லி க்யுப்ரிக், ஸ்டீஃபன் ஸ்பீல்பெர்க், ஜேம்ஸ் கேமரான், ஜார்ஜ் லூகாஸ், ரிட்லி ஸ்காட் முதலியவர்கள் மறக்கமுடியாத படங்களை எடுத்திருக்கின்றனர். மிகச்சிறந்த உலக இயக்குநர்களில் ஒருவரான அந்த்ரே தர்க்காவ்ஸ்கியுமே அறிவியல் புனைவுப் படங்கள் எடுத்திருக்கிறார். போலவே ஃப்ரிட்ஸ் லாங்கும் அவரது மெட்ரோபோலிஸ் மூலம் இருபதாம் நூற்றாண்டின் மிக ஆரம்ப கட்டத்திலேயே அதிர்வுகளை ஏற்படுத்தினார். இன்னும் பல இயக்குநர்களும் இப்படிப்பட படங்கள் எடுத்துள்ளனர்.

இதை அப்படியே இந்தியாவின் பக்கமும் தமிழ்த் திரைப்படங்களின் பக்கமும் கொண்டுவந்தால், நம் நாட்டில் அறிவியல் புனைவுப் படங்கள் எண்ணிக்கையில் குறைவு என்பது தெரியும். இந்தியாவில் வணிக அம்சங்கள் என்று கருதப்படுபவைகளில் முதன்மையானது – சர்வ வல்லமை படைத்த நாயகன் ஒருவனை மையமாகக் கொண்டு தயாரிக்கப்படும் படங்களே. இப்படிப்பட்ட நாயகன், அவனை எதிர்க்கும் கெட்டவன், நாயகனைக் காதலிக்கும் நாயகி, நாயகனுடனே சுற்றும் நகைச்சுவைக் கதாபாத்திரம், பாடல்கள், சண்டைகள் என்பதுடன் பெரும்பாலான வணிகப்படங்கள் முடிந்துவிடுகின்றன. உலக அளவில் பரிசோதிக்கப்பட்ட பல திரைப்பட வகைகள் இன்னும் இந்தியாவில் எடுக்கப்படவில்லை. மீறி எடுக்கப்பட்டாலும் பல்வேறு வணிகக் கட்டுப்பாடுகளால் (அல்லது அந்த வணிகக் கட்டுப்பாடுகளை வைத்து எடுக்கப்பட்டால்தான் படத்துக்கு லாபம் கிடைக்கும் என்ற தவறான கண்ணோட்டத்தால்) அவை தரத்தில் குறைந்தே இருக்கின்றன.

இருந்தாலும், அறிவியல் புனைவுப் படங்கள் சில இங்கே இல்லாமல் போகவில்லை. முதலில் இப்படிப்பட்ட படங்களுக்கு அடிப்படை, அறிவியல் புனைவுக் கதைகள்தான். வெளிநாடுகளில் இப்படிப்பட்ட கதைகளை எழுதிப் பிரபலம் அடைந்தவர்கள் மிக அதிகம். ஆர்தர் ஸி க்ளார்க் ஒரு உதாரணம். ஐஸக் அஸிமோவும் அப்படிப்பட்டவரே. ரே ப்ராட்பரியின் Fahrenheit 451 நாவல் ஐம்பதுகளின் துவக்கத்தில் மிகவும் பேசப்பட்டது. தற்போதைய காலகட்டத்தில் வான் ஹெப்னர் (Vaugn Heppner), ஜார்ஜ் மார்ட்டின் (George R Martin), ஹ்யூ ஹோவி (Hugh Howey), ஆர்ஸன் ஸ்காட் கார்ட் (Orson Scot Card) போன்றவர்களின் புத்தகங்கள்தான் உலக அளவில் அதிகம் விற்கின்றன. ஜார்ஜ் மார்ட்டினின் கேம் ஆஃப் த்ரோன்ஸ் தொலைக்காட்சித் தொடர் மிகவும் புகழ்பெற்றது. அது அறிவியல் புனைவு இல்லை என்றாலும், அவரது பிற நாவல்கள் அப்படிப்பட்டவையே. இப்படி வெளிநாடுகளில் அறிவியல் புனைவுகளுக்கும் அவற்றின் ஆசிரியர்களுக்கும் ஏராளமான வாசகர்கள் உண்டு. இந்த உறுதியான அஸ்திவாரம் இருப்பதால்தான் அங்கே இப்படிப்பட்ட நாவல்கள் பின்னால் திரைப்படங்களாகவும் எடுக்கப்படுகின்றன. வெற்றி பெறுகின்றன.

இந்த அடிப்படையில் இந்தியாவில் வெளிவந்துள்ள அறிவியல் புனைவுகள் பற்றி ஆராய்ந்தால், அங்கும் ஏமாற்றமே மிஞ்சுகிறது. இந்தியாவில் அறிவியல் புனைவுகள் கிட்டத்தட்ட மிகமிகக் குறைவு. சற்று யோசித்துப் பார்த்தால், மஹாபாரதம் மற்றும் ராமாயணம் ஆகியவற்றில் அறிவியல் புனைவுகள் ஏராளமாக வருகின்றன. ஆனால் அவைகளைப் பற்றி விளக்க ஆரம்பித்தால் இந்தக் கட்டுரையும் காட்சிப்பிழை இதழும் அச்சகமும், கட்டுரையை எழுதிய நானும் எரிக்கப்படும் அபாயம் இருப்பதால், அவற்றை விட்டுவிட்டு, பிற விஷயங்களைப் பார்க்கலாம்.

இந்தியாவில் எங்கெங்கு அறிவியல் புனைவுகள் அதிகம் என்று பார்த்தால், சந்தேகமே இல்லாமல் வங்காளம்தான் முன்னணியில் நிற்கிறது. பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டிலேயே அங்கு அறிவியல் புனைவுகள் எழுதப்பட்டுவிட்டன. புகழ்பெற்ற விஞ்ஞானி ஜெகதீஷ் சந்திர போஸ் எழுதிய ‘நிருத்தேஷர் கஹினி’ (Niruddesher Kahini) என்ற கதை 1896ல் வெளிவந்தது. அதற்கு முன்னரே 1879ல் ஜெகதானந்த ராய் எழுதிய ‘ஷுக்ரப் ப்ராம்மண்’ (சுக்கிரனுக்குச் சென்ற பிராம்மணன் – அது ஏன் பிராம்மணன் என்று கேட்டால், எழுதப்பட்ட காலகட்டத்தைத்தான் காட்டவேண்டி இருக்கும்) என்பது வெளிவந்துவிட்டது. உலகப் புகழ்பெற்ற ஹெச்.ஜி. வெல்ஸ் எழுதிய ‘War of the Worlds’ வெளிவருவதற்குப் பத்தொன்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே இது வந்தாயிற்று. இதன்பிறகு வங்காளத்தில் ஏராளமானவர்கள் அறிவியல் புனைவுகள் எழுதினர். புகழ்பெற்ற இயக்குநர் சத்யஜித் ரேயின் ப்ரொஃபஸர் ஷோங்கு என்ற கதாபாத்திரத்தை அவரைப் படித்தவர்கள் மறந்திருக்கமாட்டார்கள். இந்தக் கதாபாத்திரத்தை வைத்து முப்பத்தெட்டு கதைகளை ரே எழுதியிருக்கிறார். ரேயைப் பற்றிய இன்னொரு தகவல் – அறுபதுகளில் இவர் எழுதிய ஒரு திரைக்கதை ஹாலிவுட்டுக்குச் சென்று, பின்னர் திரும்பிவந்துவிட்டது. அதே கதையை மையமாக வைத்துத்தான் ஸ்பீல்பெர்க்கின் E.T படம் வெளிவந்ததாக ரே சொல்லியிருக்கிறார். அதற்கான எந்த மரியாதையும் ரேவுக்குத் தரப்படவில்லை. அதே கதையை வைத்துத்தான் ஹிந்தியில் கோயி மில் கயா படம் பின்னர் ஹ்ரித்திக் ரோஷனை வைத்து எடுக்கப்பட்டது. ஆனால் இது தெரியாத திரைரசிகர்கள், ஈ.டி படத்தில் இருந்தே அது திருடப்பட்டதாகப் படம் வெளிவந்தவுடன் குற்றம் சுமத்தியது நகைமுரண்.

இப்படி, வங்காளமே அறிவியல் புனைவில் முதலிடம் வகித்தாலும், தமிழிலும் அவை இல்லாமல் போகவில்லை. தமிழில் வெளிவந்துள்ள அறிவியல் புனைவுகள் பற்றி ஆராய்ந்தால், எல்லாவற்றுக்கும் முன்னால் அப்படி எழுதியவர் பிரபல நாவலாசிரியர் ஜே.ஆர். ரங்கராஜூ என்று தெரிகிறது. 1909ல் அவரது ‘பறப்பவர்’ என்ற நாவலில், வேற்றுக்கிரகத்தில் இருந்து வரும் ஒரு பெண், மதராஸில் இருக்கும் சில பெண்களின் முன்னால் தோன்றி, அந்தப் பெண்களைத் தொட்டுப்பார்த்து, அதனாலேயே தமிழைத் தெரிந்துகொண்டு, தனது கிரகத்தின் பெயர் ‘எங்குமில்லை’ என்பதையும், அது பூலோகத்தைவிடவும் பலமடங்கு உயர்ந்த நாகரிகத்தைப் பெற்றிருப்பதாகவும் சொல்கிறாள் என்பதை அறிகிறோம். அவளது பெயர் – ‘நட்சத்திரம்’ என்றும் சொல்கிறாள். இந்த நாவல் வாசகர்களிடையே சரியாகப் போகாததால் மறுபடியும் துப்பறியும் புனைவுகள் எழுதத் துவங்கினார் ரங்கராஜூ என்று கேள்வியுறுகிறோம் (துப்பறியும் கோவிந்தன், ராஜாம்பாள், சந்திரகாந்தா முதலியன). ஆனால் தற்போது இந்நாவல் பற்றிய தகவல்கள் மிகவும் சொற்பம். தமிழ் அறிவியல் புனைவுகள் பற்றி ஜெஸ் நெவின்ஸ் என்ற அமெரிக்கர் எழுதிய ஒரு ஆராய்ச்சிக் குறிப்பில் இருந்தே ரங்கராஜூவின் நாவல் பற்றித் தெரிகிறது.

இதன்பின் அவ்வப்போது தமிழில் அறிவியல் புனைவுகள் எழுதப்பட்டே வந்திருக்கின்றன. என்றாலும் அவை பிரபலம் ஆகவில்லை என்றும் தெரிகிறது. புதுமைப்பித்தனின் ‘கடவுளும் கந்தசாமிப் பிள்ளையும்’ ஒரு அறிவியல் புனைவே. இருப்பினும், (இடையிடையே புதுமைப்பித்தன் போல சில கதைகள் வந்திருந்தாலும்) சுஜாதாவின் வருகை வரையில் இந்த வகை முழுவீச்சில் இல்லாமல் சற்றே இளைப்பாறிக்கொண்டிருந்தது என்று சொல்லலாம். காரணம் என்ன என்று யோசித்தால், தமிழ் எழுத்தாளர்களுக்கும் சரி – வாசகர்களுக்கும் சரி – இதைப்பற்றிய குழப்பங்கள் இருந்திருக்கலாம் என்று தோன்றுகிறது. சுஜாதாவின் வருகையினால் எக்கச்சக்க அறிவியல் புனைவுகள் தமிழில் எழுதப்பட்டன. சுஜாதாவின் விஞ்ஞானச் சிறுகதைகள் தொகுப்பு இப்போதும் கிடைக்கிறது. அவரது ‘என் இனிய இயந்திரா’, ‘மீண்டும் ஜீனோ’ போன்றவை விகடனில் தொடர்களாக வெளிவந்தன. ஜெயமோகன் ‘விசும்பு’ என்று சில அறிவியல் சிறுகதைகள் எழுதியிருக்கிறார். காஞ்சனா தாமோதரன் சில சிறுகதைகளை எழுதியிருக்கிறார். கஸ்தூரிரங்கனும் தினமணியில் எழுதியிருக்கிறார். ரேவதி என்ற பெயரில் எழுதிய ஈ.எஸ். ஹரிஹரன், ‘சுண்டுவிரல் சீமா’ என்ற சிறுவர்களுக்கான அறிவியல் புனைவு எழுதியுள்ளார். சிறுவர் இலக்கியத்துக்கான சாஹித்ய அகாதமி வென்றவர் இவர். கோகுலம் இதழில் வான்முகில் எழுதிய திப்பிலி ராஜா கதைகளும் சிறுவர்களுக்கான அறிவியல் புனைவுகளே. மிகுந்த நகைச்சுவையோடு எழுதப்பட்டிருக்கும் அவற்றில் திடீரென பறக்கும் தட்டுகள், வேற்றுக்கிரகவாசிகள் ஆகியவர்கள் வந்துபோவதுண்டு. வாண்டுமாமா என்ற வி.கிருஷ்ணமூர்த்தியும் குழந்தைகளுக்கான அறிவியல் புனைவுகள் எழுதியுள்ளார். அவரது ‘பலே பாலுவும் பறக்கும் டிராயரும்’ என்பது அப்படிப்பட்டதே. ஆர்னிகா நாஸரின் சில அறிவியல் புனைவுகளும் உண்டு. இவையெல்லாம் நான் படித்தவை. நான் படிக்காதவைகளில் சுதாகர் கஸ்தூரி சமீபத்தில் 6174 & 7.83 ஹெர்ட்ஸ் ஆகிய நாவல்களை எழுதியுள்ளார். தமிழில் இதைத்தவிர இன்னும் சில முயற்சிகளும் உள்ளன என்று கேள்விப்படுகிறோம்.

தமிழில் அறிவியல் புனைவுக்கு இப்படிப்பட்ட குறைவான சரித்திரமே இருக்கிறது. எனவே, மிக இயற்கையாக, அறிவியல் புனைவுத் திரைப்படங்களும் குறைவுதான். இருப்பினும், அவை மொத்தமாக இல்லாமல் போகவில்லை என்பதாலும், அப்படிக் குறைவாக இருப்பதிலேயே சில சுராரஸ்யமான படங்களும் உண்டு என்பதாலும் அவற்றைக் கவனிக்கலாம்.

முதலில், தமிழில் உருவான முதல் அறிவியல் புனைவுத் திரைப்படமாக 1952ல் வெளியான ‘காடு – The Jungle’ என்ற படமே இருக்கிறது. தமிழில் மட்டுமல்ல – இந்தியாவின் முதல் அறிவியல் புனைவுப் படமாகவும் இது இருக்கிறது. வில்லியம் பெர்க் என்ற ஹாலிவுட் இயக்குநரால் எடுக்கப்பட்டது. இதில் நம்பியாரும் நடித்திருக்கிறார். ஆங்கிலத்தில் எடுக்கப்பட்டது. தமிழில் டப் செய்து வெளியிடப்பட்டது. பின்னர் எம்.ஜி.ஆர் மற்றும் பானுமதி நடித்த ‘கலையரசி’ என்ற படம் 1963ல் வெளிவந்தது. இந்தப் படத்தைப் பற்றித் தற்போது பலருக்கும் தெரியும். பூமியில் இருந்து வேற்றுக் கிரகத்துக்குக் கொண்டுசெல்லப்படும் பெண்ணைக் காப்பாற்றும் நாயகனைப் பற்றிய கதை. வேற்றுக்கிரகத்தில் எல்லாமே இருந்தபோதிலும் கலை மட்டும் இல்லை. எனவே பூமிக்கு வரும் வானமண்டல மனிதர்கள், உலகம் முழுவதும் இருக்கும் கலைகளைக் கவனித்து, அதில் தமிழ்நாட்டின் வாணி என்ற பெண் பாடுவதில் கவரப்பட்டு மெய்மறந்து, அவளைக் கடத்திச் சென்றுவிடுவார்கள். அவளைக் கதாநாயகன் எப்படிக் காக்கிறான் என்பதே கதை. அந்தக் காலகட்டத்தில் இப்படி ஒரு கதை, அப்போதைய பிரபல நடிகரான எம்.ஜி.ஆரை வைத்து எடுக்கப்பட்டது வித்தியாசமான முயற்சிதான். ஆனால் படம் தோல்வியடைந்தது.

இதன்பின் பல வருடங்கள் அறிவியல் படங்களின் பக்கமே செல்லாமல் இருந்த தமிழ்த் திரையுலகம், சுஜாதாவின் பிரவேசத்தால்தான் மறுபடியும் அறிவியல் புனைவின் பக்கம் சென்றது. அவர் குமுதத்தில் தொடராக எழுதிய ‘விக்ரம்’ என்ற கதை 1986ல் கமல்ஹாஸனால் படமாக எடுக்கப்பட்டது. சலாமியா என்ற நாட்டிற்கு இந்திய உளவாளியான அருண்குமார் விக்ரம் சென்று, சுகிர்தராஜா என்பவனால் கடத்தப்பட்ட ராக்கெட்டை மீட்பதே கதை. அப்போதைய ரோஜர்மூர் ஜேம்ஸ்பாண்ட் படங்களின் பாதிப்பில் எழுதப்பட்டிருந்தாலும் சுஜாதாவுக்கே உரிய எள்ளல் இடம்பெற்ற படம். இதுவும் வெற்றிப்படமாக அமையவில்லை. இருப்பினும் இப்படம் இன்று சுகிர்தராஜாவாக மிக வித்தியாசமாக நடித்திருந்த சத்யராஜுக்காகவும், இதன் பாடல்களுக்காகவும் நினைவுகூரப்படுகிறது. அந்தக் காலகட்டத்தில் எடுக்கப்பட்ட தரமான படம்.